Over ons
Baronnen & Hartenjagers
De Von Münchhausenbeweging is tot stand gekomen op basis van overleg tussen een aantal Leidse organisaties. Het manifest ‘De Von Münchhausenbeweging: beweging voor ketensamenwerking‘ is de eerste stap op weg naar een gezamenlijke ketenaanpak rond de vier componenten wonen, werken, leren en zorg. Ook onderhouden we contacten met de koepelorganisatie Compassiestad Leiden, die is opgericht om alle initiatieven rondom het thema compassie in onze stad te verbinden.
Naar Rotterdams voorbeeld introduceert Gijs Nebbeling in 2012 de Von Münchhausenbeweging in Leiden. Als assistent-ombudsman van het Leidsch Dagblad signaleert hij wekelijks knelpunten in de samenleving. In Rotterdam proberen vertegenwoordigers van verschillende gemeentelijke en maatschappelijke organisaties grote en kleine problemen op te lossen in de geest van de legendarische baron Von Münchhausen: niets is onmogelijk, nee is geen optie. Founding father Gijs Nebbeling denkt dat zo’n beweging op Leidse schaal ook haalbaar is en krijgt bij de aftrap de raadzaal van het stadhuis vol belangstellenden: Von Münchhausen Leiden is een feit.
Inmiddels maken ongeveer 50 organisaties deel uit van de beweging en er is een kernteam van vier personen: Marian Heijkoop, Tamara Breton, Harry Stamps en Tim Brouwer de Koning,
EEN VOORBEELD UIT DE PRAKTIJK..
Rosita is een alleenstaande jonge vrouw van twintig jaar. Ze heeft een dochtertje van één jaar oud. Eind 2004 moest Rosita haar woning verlaten omdat haar moeder, met wie ze altijd heeft samen gewoond, terug naar Suriname vertrok. Sindsdien is ze dakloos. Wegens het ontbreken van familiebanden kan ze niet in haar eigen netwerk geplaatst worden. Rosita is in het bezit van een woonpas en reageert trouw op alle advertenties.
Dit heeft echter tot dusver nog niets opgeleverd. Ze reageert ook op particuliere woningen, maar die zijn voor haar te duur. Omdat ze als leerling bij één van de ROC’s geregistreerd staat, kan ze geen aanspraak maken op een uitkering. Een medewerker van de gemeente begeleidt Rosita bij het vinden van een woning, maar het blijkt een zeer moeizaam traject. De laatste mogelijkheid is het aanvragen van urgentie op grond van afhankelijkheid van de moeder. Echter ook dit zal geen effect hebben omdat Rosita een kindje heeft. Het ziet er nu naar uit dat Rosita eind van het jaar bij Vrouwenopvang terecht komt (gebaseerd op een bestaand dossier).