20 organisaties benutten korte lijnen diaconaal centrum De Bakkerij
In De Bakkerij heerst een positief werkklimaat. Dat valt op tijdens een gesprek met vier vrouwen van drie organisaties die gehuisvest zijn in het goede doelenverzamelgebouw aan de Oude Rijn 44b. Aemosa, SUN en de gezamenlijke diaconieën van de Protestantse gemeente Leiden en de Rooms Katholieke parochie werken er dagelijks op zijn Von Münchhausens: alles gebeurt in goed onderling overleg en nee is geen optie.
elAanleiding voor het gesprek vormt de gastvrijheid die de dames bieden op maandag 27 januari. Geheel in stijl met de traditie biedt De Bakkerij mensen graag onderdak, zeker ook als zij bijeenkomen om Leiden weer een beetje beter te maken. Tamara Breton slaagde er al eerder in om met andere ‘bewoners’ van het pand een bijeenkomst te organiseren. ,,Wij beschikken over een geschikt pand’’, zegt zij, al is dat maar een deel van het verhaal. Daarnaast zijn de lijntjes er kort, waardoor Tamara Breton, bureaucoördinator Maigreït Kruijer van Stichting Urgente Noden (SUN) en de relatieve nieuwkomer Aemosa (de psychologen Annemieke Haklander en Elody Varkevisser) meteen bereid vond om de kosten en moeite te delen.
Meer nog dan het markante pand willen de vier vrouwen belangstellenden vertellen over de werkwijze binnen de muren . In De Bakkerij staat niemand er alleen voor. Elke ochtend klokslag half elf mogen vertegenwoordigers van ruim 20 organisaties aanschuiven voor de gezamenlijke koffie. Rond die tijd, maar ook op andere ogenblikken, kruipen vrijwilligers en professionals gemakkelijk samen om ingewikkelde zaken dichter bij een oplossing te brengen. ,,In de wandelgangen kunnen wij zaken doen’’, legt Tamara Breton uit. ,,Hier is het logisch om te sparren. Wij denken vaak out of the box. Of denken: we doen het gewoon!’’
Zo bieden zij kwetsbare mensen in de samenleving perspectief, precies zoals de Von Münchhausenbeweging dat op een grotere schaal ook doet. Dan verbaast en verdriet het de dames wel dat deze werkwijze buiten kantoor soms schipbreuk lijdt. Tamara Breton wachtte tevergeefs tot iemand binnen Von Münchhausen een hardnekkige casus van haar diaconaal centrum zou overnemen. De mogelijkheden bij De Bakkerij – met een zeer bescheiden noodwoning (Imani) voor mensen die acuut onderdak nodig hebben – zijn weliswaar groot, maar soms zijn andere organisaties beter toegerust op hulpverzoeken.
Tamara Breton krijgt die om de haverklap. Vaak zijn hulpvragers bij haar aan het goede adres, soms kunnen zij beter terecht bij andere instanties. Aemosa is een jonge loot aan de stam van hulpverlenend Leiden. Op het gebied van geestelijke gezondheidszorg, met wortels bij GGZ Rivierduinen, verleent de organisatie geen zorg maar verwijst zij wel door. Aemosa ondersteunt kwetsbare mensen bij het vormgeven van hun dagelijks leven door ze te wijzen op mensen en activiteiten die voor hen belangrijk zijn.
Mensen die financiële steun behoeven zijn bij SUN mogelijk aan het juiste adres. Wel benadrukt Maigreït Kruijer dat er spelregels bestaan. Zo moeten aanvragen altijd ingediend worden door een hulpverlener. Ook wil zij de oorzaak weten van de geldproblemen bij mensen die tussen wal en schip dreigen te raken. Want op een bodemloze put zit niemand te wachten. ,,SUN wil rust creëren rond zulke kwetsbare mensen en ze perspectief bieden.’’
Door de handen ineen te slaan lossen Aemosa, SUN en de gezamenlijke diaconieën van De Bakkerij dagelijks problemen op. De lijnen zijn er kort genoeg voor, de expertise groot genoeg, maar daarmee ben je er nog niet. ,,Hartenjagers moeten zich veilig genoeg voelen om anderen erbij te roepen’’, zegt Tamara Breton, ,, Wanneer niemand meer een casus inbrengt, wil dat niet zeggen dat er geen casussen meer zijn. Ik vermoed dat er jaarlijks tientallen zaken niet worden ingebracht. Door onbekendheid met de beweging, schroom om om hulp te vragen of moedeloosheid omdat er toch niemand zal durven doorpakken voor een oplossing.’’
De psychologen van Aemosa verbazen zich vooral over het gebrek aan daadkracht. Tijdens een bijeenkomst denkt iedereen volop mee maar soms wordt er nog onvoldoende doorgepakt, zo merken zij op. ,,Misschien zou het de betrokkenheid te vergroten als deelnemende organisaties wat contributie betalen’’, oppert Elody Varkevisser. ,,Ook zou de beweging soms nog wat gestructureerder te werk moeten gaan. Waar kan ik zien hoe eerdere knelpunten zijn opgelost?’’
Iets meer enthousiasme van de gemeente kan volgens de dames evenmin kwaad. ,,Leiden zou trots moeten zijn op het werk van de Von Münchhausenbeweging’’, besluit Tamara Breton. ,,Leiden is inmiddels uitgeroepen tot Compassiestad en dat is uitvoerig gevierd. Von Münchhausen is compassie in de praktijk brengen, iets DOEN. Is het dan niet de hoogste tijd om met de voorbereiding op het tienjarig jubileum van Von Münchhausen te beginnen?’’
Door Tim Brouwer de Koning